باده ی باران
رضا افضلی/
تقدیم به سید مهدی سیدی
باد بهار آمد و من بي خود و بي خويشتنم
داده ز ابريشمِ خود باز يكي پيرهنم
باغ طرب را به ميان، چون كمري نقره اي ام
جوي زلالي شده ام، گر چه شكن در شكنم
آبِ به باغ آمده ام، مي بَرَدم موج زمان
گر نكنم غلغله اي، سود چه از آمدنم؟
مرغك خوش نغمه! بخوان بر سر هر شاخه ی من
تا كه نيفكنده زمان همچو درختي كهنم
بارش برفي كه وَزَد بر سر و بر چهره ی من
قوي سپيدي كند اين زاغِ سياه ذقنم
رشته ی پيري به رُخم پرده ی توري فِكند
تا كه در آيينه دگر،خود نشناسم كه منم
موي سپيد آمده هان باده بده زان كه دگر
دست ندارد ز سرم تا كه نبافد كفنم
ِ جواهر شده هر سال و مَهي تا كه بَرَد
گوهرِ ناب صدف از، مِجري سرخِ دهنم
گله ی موري خورَدَم، چون خوره، اما به نهان
تا كه به ناگه، به دمي ريزم و درهم شكنم
بستري از گُل بفِكن در وسطِِ سبزه مرا
تا به تمامي نشده خونِ جواني ز تنم
تازه بهارا، تو مگر رنج و غم از دل ببري
جوي زلالم كني و غَلْتْ دهي در چمنم
عاشقِ آن جام تو و باده ی باران توام
باده بده باده بده، تا حَدِبي خود شدنم
درباره این سایت